Behoren – Wanneer de wereld stilstaat en het behoren zijn weg terugvindt

De Veelzijdige Kleuren van Erbij Horen

Dit stuk gaat over erbij horen – dat stille maar essentiële gevoel dat ons met elkaar verbindt.

In mijn eigen leven heeft dit thema me op twee heel verschillende manieren geraakt.

Sommige momenten zijn vluchtig en bijna onzichtbaar in de stroom van het dagelijks leven, terwijl andere de tijd volledig stilzetten en een blijvende indruk in het geheugen achterlaten.

Door deze ervaringen is het idee van erbij horen voor mij diep persoonlijk geworden – als een innerlijk kompas van het hart, dat me herinnert waar verbinding begint en hoe het echt voelt.

De Zon en de Maan – In de Ogen van het Alledaagse Leven

Mijn eerste ervaring gaat over blikken – diegene die iets te lang blijven hangen.

Mijn kind is internationaal geadopteerd, en wanneer we samen als gezin lopen, zijn we als de zon en de maan – verschillend, maar delen dezelfde lucht.

Onze verschillen worden zichtbaar in kleine, gewone momenten: in het gangpad van de supermarkt, in het park, op het vliegveld.

Voorbijgaande blikken kunnen vriendelijk, nieuwsgierig of soms onzeker zijn.

In die korte momenten voel ik een zachte trilling – een herinnering aan hoe kwetsbaar het gevoel van erbij horen kan zijn.

Die momenten zijn als spiegels.

Ze laten zien hoe het is om deel uit te maken van iets – en hoe het is om, zelfs maar voor een moment, erbuiten te glippen.

Ik kan me alleen maar voorstellen hoe het voelt voor iemand die altijd in die tussentijdse ruimte leeft, op zoek naar een plek waar ze gewoon kunnen zijn.

Ieder van ons heeft die plek nodig – een ruimte waar we ons niet hoeven te verklaren, waar ons loutere bestaan genoeg is.

Wanneer het Leven Stilstaat

Mijn tweede ervaring is rustiger. Dieper.

Net voor de afgelopen kerst werd ik ziek op een manier die alles stopzette.

Ik herinner me nog levendig dat ik naar de kliniek liep, die zich in een winkelcentrum bevond.
Om me heen gloeiden lichten, vrolijke liedjes klonken uit de speakers, en mensen haastten zich met hun cadeaus en plannen.

Binnenin mij was er echter een andere wereld – stil, kwetsbaar, onzeker.

Ik voelde hoe het erbij horen bij het gewone leven even weggleed, en ik stond achter een onzichtbare glazen wand, terwijl ik de wereld zonder mij zag doorgaan.

Ziekte bracht me terug naar de eenvoudigste dingen:
de woorden en stille gebaren van vrienden, avondthee in wollen sokken, de warmte van de sauna, de rust van thuis – het voelde allemaal groter dan voorheen.

En eerlijk gezegd geloof ik dat ik zonder die ervaring misschien nooit de moed had gehad om te reiken naar de droom die stilletjes in mij wachtte – de droom van een gemeenschap die zachte boodschappen en versterkende herinneringen draagt voor de dagen waarop het leven zwaar voelt.

De Sporen van Erbij Horen in Ons

Ieder van ons draagt een verhaal van erbij horen.

Voor sommigen wordt het gevonden in nabijheid en gedeelde momenten.
Voor anderen, in eenzaamheid en rust.

En soms onthult erbij horen zich pas als het leven pauzeert en ons laat zien hoe kwetsbaar alles werkelijk is.

Misschien heb jij ook wel momenten gehad waarop je je een beetje aan de rand voelde –
of momenten waarop iets kleins en gewoons je weer in verbinding heeft gebracht.
Een blik, een omhelzing, de warme gloed van een raamlicht.

Dergelijke momenten herinneren ons eraan dat erbij horen geen plaats is, maar een gevoel.
Het ontstaat elke keer als we onszelf mogen zijn en gezien worden zonder uitleg.

Datzelfde stille gevoel van verbondenheid inspireerde onze Belong Mode Socks – een zachte herinnering dat je deel uitmaakt van iets, zelfs op de dagen dat je je afgescheiden voelt.

Misschien is erbij horen uiteindelijk de stille erkenning van wat het leven in ieder van ons heeft gegrift – en de keuze om toch schoonheid te zien.
In onszelf, en in elkaar.